تاریخچه دوده
از هزاران سال پیش دوده به عنوان رنگدانه ای سیاه در جوهر و رنگ مورد استفاده قرار می گرفته است، اما تشخیص این موضوع که دوده قادر به تقویبت کنندگی و استحکام بخشی به آمیزه های لاستیکی است به سالهای اخیر یعنی سال 1915 باز می گردد. این کشف به یک کامپاندر انگلیسی به نام موت نسبت داده میشود. برای نخستین بار توسط صنعت تایر سازی طی جنگ جهانی اول به کار برده شد وبه دنبال آن در سالهای بعد به دلیل توسعه و تکامل طراحی کاکاس تایر های جدید و نیاز به آمیزه های تردی با مقاومت فرسایشی بیشتر، مصرف دوده رایج شد. از آن تاریخ دوده به تدریج جایگزین اکسید روی شد که قیمتی گران داشت و قدرت تقویت کنندگی آن نیز کمتر از دوده بود.
دوده به عنوان عامل ارزان کننده و هم تقویت کننده در محصولات لاستیکی سیاه رنگ مصرف گردیده و از این جهت پرکننده بی نظیری به حساب می آید. به طوری که بخش عمده ای از مصرف پرکننده ها را در صنعت لاستیک به خود اختصاص داده است، دوده ها سختی ، قدرت کششی،مدولوس،قدرت پارگی و مقاومت سایشی آمیزه را افزایش می دهند، علاوه بر اینها دوده خود به عنوان یک عامل محافظت کننده ی الاستومر در مقابل نور نیز به شمار می آید.
انتخاب پرکننده های تقویت کننده بالاخص دوده سومین پارامتر مهم و حساس بعد از انتخاب پلیمر و سیستم پخت در آمیزه کاری است. دوده ها علاوه بر تاثیر روی خواص فیزیکی مکانیکی آمیزه خواص فرایندی آمیزه را نیز تحت تاثیر قرار میدهند. این تاثیرات به میزان خیلی زیاد تابع اندازه ذرات دوده و سایر ویژگی های آن می باشد که خود تابع روشی است که دوده بر اساس آن روش تولید می شود.